Ο Θάνατος του Ποιητή

Πλάγιαζε. Κ’ήτανε το ανασηκωμένο πρόσωπό του
χλωμό, κ’εκεί, στα μαξιλάρια τα σκληρά, παρατημένο,
αφ’ότου ο κόσμος κι ότι είναι απ’αυτόν μάθος,
απ’τις αισθήσεις του αρπαγμένος,
στο αμέτοχο ξανάπεσε έτος.

Αυτοί, που έτσι τον είδανε να ζει, δεν ξέραν
πόσο πολύ ήταν Ένα μ’όλα τούτα,
γιατί όλ’αυτά: τα βάθη αυτά, αυτά τα λειβάδια,
και τούτο το νερό, ήτανε το πρόσωπό του.

Ω, το πρόσωπό του όλη η έκταση τούτη ήταν,
που, τώρα ακόμη, πάει σ’αυτόν κι αυτόν γυρεύει·
κ’η μάσκα του, που τρομαγμένη σβήνει τώρα,
είναι απαλή κ’είναι ανοιγμένη, σαν οπώρας
καρδιά, που, στον άνεμο, σαπίζει.

(Ράινερ Μαρία Ρίλκε)